Regie:

Mea L. Loman is jarenlang de ster geweest van de vereniging Zon en Vreugd, die zang- en conférence-programma’s brengen in bejaardentehuizen. Ze heeft haar ambities moeten opgeven toen zoon Freek ernstig depressief raakte en een zelfmoordpoging deed. Bovendien zit haar man Huib werkeloos thuis. Nu het weer wat beter gaat met Freek, denkt Mea erover om weer te gaan zingen bij haar oude club. Ze wordt daarin gesteund door buurvrouw Teuni, die gescheiden is, aan de sherry, aan de vibrator en geabonneerd op de Viva. Freek zegt dat hij het leuk vindt voor zijn moeder, maar Huib vindt het helemaal niks dat zijn vrouw weer veel van huis zal zijn. Aan het thuisfront is het dus rommelig, maar in de vereniging zit ook niet iedereen te wachten op Mea’s terugkeer. Er is heel wat gekonkel en onderlinge concurrentie binnen de vereniging. Maar Mea zet door, ook als er slachtoffers vallen. De oprichter en voorzitter van de vereniging sterft aan een hartaanval, zoon Freek slaagt in zijn zelfmoordpoging, Teuni en Huib beginnen een relatie en Mea wordt haar huis uitgezet. Het stuk eindigt met Mea’s comeback en ze zingt ‘Non, je ne regrette rien’. Een wranger einde is niet denkbaar.